Χρονολογία: 2021
Συνολική Διάρκεια: 61:15
Εταιρεία: Vertigo/Universal

Δεν ξέρω αν μεσολάβησαν τα παράπονα των οπαδών, η διασκευή του «Don’t Tread On Me» για τη συλλογή «The Metallica Blacklist» ή αν ο Michael Poulsen πεθύμησε το πιο heavy παίξιμο, αλλά το νέο άλμπουμ των VOLBEAT είναι ό,τι πιο Metal (και ίσως ό,τι καλύτερο) έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία 10 σχεδόν χρόνια.

Δεν ανακαλύπτουν ξανά τον τροχό φυσικά, αλλά παίζουν μπάλα εκεί που ξέρουν καλύτερα: Την μίξη Metal, Punk και Rock n Roll. Το εναρκτήριο «Temple of Ekur» είναι χαρακτηριστικό για το ύφος του άλμπουμ. Heavy ρυθμικές και Metal riffs διαδέχονται μελωδικά Rock ρεφραίν και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Poulsen. Ακόμα και από το πιο Rock n Roll κομμάτι του δίσκου, το «Wait A Minute My Girl» στο οποίο η μπάντα κοτσάρει όμορφα πιάνο και σαξόφωνο, είναι ολοφάνερο ότι οι Δανοί έχουν όρεξη για πιο up tempo και βαριές κιθάρες.

Στο «Servant Of The Mind» οι VOLBEAT επαναφέρουν τα στοιχεία που τους έκαναν γνωστούς στο παρελθόν στο Metal κοινό. Οι επιρροές από METALLICA, SLAYER και BLACK SABBATH είναι παραπάνω από εμφανής και συνδυάζονται πολύ ωραία με τα πιο Rockabilly και Psychobilly στοιχεία τους. Είναι πάντα αξιοθαύμαστο το πόσο εύκολα κινούνται από πιασάρικα Rock σημεία σε πιο Metal όπου στο συγκεκριμένο άλμπουμ αγγίζουν ακόμα το Thrash Metal («Say No More», «Shotgun Blues») αλλά και το old school Death Metal («Becoming»).

Δεν ξέρω αν έγινε συνειδητά αυτή η στροφή σε λιγότερο mainstream ήχους – πάντα μέσα στα πλαίσια όμως μιας πετυχημένης μπάντας όπως οι VOLBEAT – αλλά στο νέο αυτό άλμπουμ συναντάμε και τα πιο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ: Το εξάλεπτο «The Sacred Stones», ένα σκοτεινό ρυθμικό κομμάτι με τις κιθάρες να φέρνουν λίγο από θρυλικό «Heaven And Hell» και το οκτάλεπτο «Lasse’s Birgitta» το οποίο αποτελεί ίσως την πιο progressive σύνθεση των Δανών.

Οι VOLBEAT επέστρεψαν στον ήχο που τους χαρακτηρίζει και, κακά τα ψέματα, τους πάει πιο πολύ. Το άλμπουμ βέβαια συνεχίζει να πάσχει από το ίδιο πρόβλημα που είχαν και οι τελευταίοι τους δίσκοι, τα χαρούμενα/γλυκανάλατα ρεφραίν που ρίχνουν πολύ το επίπεδο των τραγουδιών. Επιπλέον με 13 συνθέσεις συνολικά, είναι σχεδόν αναπόφευκτο να μην υπάρχουν μερικά τραγούδια που να είναι λίγο πιο filler. Ευτυχώς όμως οι περισσότερες συνθέσεις είναι εμπνευσμένες, με riffs για άφθονο headbanging και μελωδίες για singalong στις συναυλίες. Ευελπιστώ να συνεχίσουν να οδηγούν την Cadillac τους στα ίδια μονοπάτια και στο μέλλον ο Michael Poulsen και η παρέα του.

Βαθμολογία: 8/10
Συντάκτης: Δημήτρης Μπενετάτος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: VOLBEAT – Επίσημη Σελίδα