Χρονολογία: 2023
Συνολική Διάρκεια: 52:08
Εταιρεία: Season Of Mist

Μετά από έξι ολόκληρα χρόνια σιωπής, οι NE OBLIVISCARIS επιστρέφουν με τον τέταρτο δίσκο πλήρους διάρκειας με τίτλο «Exul». Ερχόμενοι από την Αυστραλία, η εξαμελής μπάντα αρέσκεται στη σύνθεση μακρόσυρτων τραγουδιών με στοιχεία από τον extreme χώρο και ξεκάθαρο progressive χαρακτήρα. Αυτά που διαφοροποιούν αισθητά τον ήχο των NE OBLIVISCARIS είναι οι συνεχείς εναλλαγές στα φωνητικά (από καθαρά σε «βρώμικα» και αντιστρόφως) και ότι παίζουν το βιολί τους (….)! Κυριολεκτικά, ανάμεσα στα αμέτρητα τεχνικά κιθαριστικά σόλο και το αχαλίνωτο drumming, ακούγεται ξεκάθαρα και ένα -τουλάχιστον- βιολί να κάνει τα δικά του. Άξιο αναφοράς το γεγονός ότι στο «Exul» συμμετέχει η Ελληνο-Μογγολικής καταγωγής παγκοσμίως καταξιωμένη τσελίστρια Dalai Theofilopoulou.

Ας πιάσουμε το «Exul» από την αρχή, ήτοι από το artwork. Το εξώφυλλο του άλμπουμ θα μπορούσε κάλλιστα να κοσμεί το εξωτερικό γνωστού βιντεοπαιχνιδιού. Πρόκειται για ένα εμφανώς ψηφιακά στημένο σκηνικό με υπερπληθώρα στοιχείων όπως διάσπαρτες ανθρώπινες φιγούρες, τυχαία χέρια-πόδια εδώ κι εκεί, μερικοί σταυροί, ένα σπαθί, ένα άλογο και πολλές άλλες λεπτομέρειες. Γενικότερα, επικρατεί ένα χάος θα έλεγε κανείς που προσωπικά δεν μπόρεσα να αποκωδικοποιήσω, όσο και αν προσπάθησα να το συνδέσω με τον τίτλο του άλμπουμ («Exul» που σημαίνει εξορία/εξόριστος). Κατά τ’ άλλα, θα έλεγα ότι εκπροσωπεί επαρκώς το μουσικό περιεχόμενο του άλμπουμ. Από άποψη παραγωγής, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για σχολιασμούς. Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι κορυφαίας ποιότητας, ειδικά αν λάβουμε υπ’ όψη τις πολυπλοκότητες που προκύπτουν με την προσθήκη των κλασσικών εγχόρδων. Πιάνοντας τον τομέα της σύνθεσης, σε γενική εικόνα έχουμε να κάνουμε με έναν τεχνικά εξαιρετικό δίσκο. Οι NE OBLIVISCARIS είναι παικταράδες και δεν χάνουν ευκαιρία να το αποδείξουν. Ωστόσο, υπάρχουν μερικές ενστάσεις, οι οποίες θα αναλυθούν παρακάτω στο κείμενο.

Το νέο δημιούργημα των NE OBLIVISCARIS αριθμεί έξι συνθέσεις, με μέσο όρο διάρκειας τα εννιά λεπτά η κάθε μία, αν εξαιρέσουμε το τελευταίο «Anhedonia» που διαρκεί λίγο λιγότερο από τέσσερα λεπτά. Όλα καλά και καμιά αντίρρηση στα μεγάλα τραγούδια, αρκεί να μην κουράζουν στο άκουσμα. Κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει απόλυτα στο «Exul». Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το δωδεκάλεπτο «Equus» που ανοίγει το δίσκο δεν υπάρχει. Επαναλαμβανόμενα περάσματα, γέφυρα στη γέφυρα και ένα κλείσιμο που πάει και πάει και πάει κάπου να καταλήξει αλλά ξανά και κάπου προσπαθεί να φτάσει. Σε παρόμοια μονοπάτια κινείται όλος ο δίσκος, με πάμπολλα σόλο σε βιολί και κιθάρα και τα αποκλειστικά ορχηστρικά τμήματα να καταλαμβάνουν ανεξήγητα μεγάλες χρονικές διάρκειες. Το πράμα κάπως πάει να στρώσει στα «Suspyre» και «Graal» (που θεωρώ και τα πιο αξιόλογα τραγούδια του δίσκου) αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, κατά την άποψή μου. Το κλείσιμο του δίσκου ανήκει στο ανατριχιαστικό και απόκοσμο ορχηστρικό «Anhedonia».

Εν κατακλείδι, το «Exul» δεν είναι ένας κακός δίσκος, ίσα-ίσα πρόκειται για ένα τεχνικά άριστο δίσκο με πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Οι μεγάλες διάρκειες στα τραγούδια δεν βοηθάνε ιδιαίτερα όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Παρά την πληθώρα πληροφοριών, το «Exul» θεωρώ ότι υπερβάλλει εαυτόν και κατά συνέπεια, καταντάει κουραστικό και φλύαρο. Είναι σαν να έγραφα όλο το παραπάνω κείμενο σε πέντε τεράστιες προτάσεις. Οι πληροφορίες θα ήταν εκεί, αλλά κατά πόσο θα ήταν ευανάγνωστο;

Βαθμολογία: 6,5/10
Συντάκτης: Βαγγέλης «Αρκούδα» Κατσής
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: NE OBLIVISCARIS – Σελίδα Facebook