Χρονολογία: 2021
Συνολική Διάρκεια: 48:34
Εταιρεία: Nuclear Blast
Έχοντας περάσει έξι χρόνια από τη στιγμή που οι FEAR FACTORY κυκλοφόρησαν δισκογραφική δουλειά και, μετά από ορισμένες δυσάρεστες καταστάσεις, ήρθε επιτέλους η στιγμή φέτος να κυκλοφορήσουν το διάδοχο του εξαιρετικού «Genexus» με τίτλο «Aggression Continuum». Ο νέος δίσκος σηματοδοτεί και το τέλος μιας εποχής για το συγκρότημα, καθώς αποτελεί δυστυχώς και τον τελευταίο με τον Burton C. Bell στα φωνητικά. Να σημειώσουμε επίσης ότι ο δίσκος ήταν έτοιμος από το 2017 αλλά τελικά ο Dino Cazares αποφάσισε να κάνει ορισμένες αλλαγές, όπως το να φέρει τον Mike Heller να ηχογραφήσει τα τύμπανα (αντικαθιστώντας τα προγραμματισμένα ντραμς), ενώ ξαναέγραψε τις κιθάρες και το μπάσο, προσθέτοντας και νέα πλήκτρα από τον Rhys Fulber.
Μουσικά, το άλμπουμ συνεχίζει το γνώριμο «βιομηχανικό» ηχητικό μονοπάτι των FEAR FACTORY, με μία συνεχή επιθετικότητα και αρκετό groove. Η δυναμική της μουσικής του συγκροτήματος διακόπτεται μόνο κατά την διάρκεια των καθαρών φωνητικών του Burton C. Bell και της ατμόσφαιρας που δημιουργούν τα πλήκτρα. Προφανώς οι τεταμένες σχέσεις των μελών του συγκροτήματος την περίοδο των ηχογραφήσεων του δίσκου, αποτυπώνονται στον οργισμένο ηχητικό οχετό του «Aggression Continuum». Τραγούδια όπως το ομώνυμο, το «Purity» και το «Manufactured Hope», το «End Of Line» και το «Recode» μας αποδεικνύουν την ιδιατερότητα του ήχου των Αμερικάνων. Παράλληλα όμως, αυτή η συνεχιζόμενη οργή και η επανάληψιμότητα φανερώνουν κάποιες αδυναμίες του δίσκου, με το σύνολο των συνθέσεων να αρχίζουν να κουράζουν μετά από συνεχιζόμενες ακροάσεις, καθώς υπάρχουν και κάποια τραγούδια τα οποία μου ακούγονται σαν να συμπεριλήφθηκαν στο άλμπουμ για να συμπληρώσουν το tracklist (απλά fillers δηλαδή).
Το «Aggression Continuum» είναι ένας αξιόλογος δίσκος ο οποίος, αν και αρκετά οργισμένος, κατορθώνει σε στιγμές να μας χαρίσει κάποιες μελωδικές στιγμές. Θα ικανοποιήσει σίγουρα και με το παραπάνω τους οπαδούς των FEAR FACTORY αλλά δεν πιστεύω ότι θ’ αφήσει την ίδια αίσθηση και στους υπόλοιπους ακροατές, καθώς σε κάποια σημεία ο ήχος ακούγεται κάπως μπερδεμένος και ασύνδετος. Υπάρχει επίσης έντονο το συναίσθημα της επανάληψης, γεγονός που πιθανότατα οφείλεται στα προβλήματα που υπήρχαν μεταξύ των μελών της μπάντας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ακρόαση του άλμπουμ δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα καθώς μπορεί μουσικά οι FF να εκπληρώνουν κάποιες προσδοκίες, από την άλλη όμως το ότι ακούς για τελευταία φορά τον Burton πίσω από το μικρόφωνο είναι στενάχωρο για όσους απο μας μεγαλώσαν με το συγκρότημα.
Βαθμολογία: 6,5/10
Συντάκτης: Νίκος Μανούσης
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: FEAR FACTORY – Σελίδα Facebook
