(Ulterium Records)
Συνολική Διάρκεια: 44:11
Οι DIVINER είναι κατά κάποιο τρόπο το προσωπικό μέσο επικοινωνίας και έκφρασης του γνώριμου σε όλους, αγαπητού κου Γιάννη Παπανικολάου. Φυσικά, δεν θα επεκταθώ στο «σκοτεινό» παρελθόν του Παπανικολάου, αλλά τα τελευταία χρόνια, ο Γιάννης διανύει μια παρά πολύ δημιουργική περίοδο της ζωής του και άλλο ένα τρανό παράδειγμα απόδειξης αυτού είναι το νέο-2ο άλμπουμ του προσωπικού του «οχήματος», DIVINER.
Ως “στυλοβάτης” του true power heavy metal ήχου, μέσα από το πολύχρονο έργο του, για άλλη μια φορά συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε και το πρώτο άλμπουμ. Μας παραδίδει μια δουλειά καλά ενορχηστρωμένη με αρκετά δυνατές στιγμές όπως τα “Against The Grain”, “The Earth, The Moon, The Sun”, και “Cast Down In Fire”, ως φυσική αβίαστη συνέχεια του πρώτου τους δίσκου.
Ο ήχος στο ίδιο ύφος με παλιά, απευθύνεται αυστηρά σε φαν των HELLOWEEN, FIREWIND και κυρίως του ευρωπαϊκού pοwer με πολύ έντονο το στοιχειό ICED EARTH αλλά και των νέων METALLICA. Παρόλο, που ο Παπανικολάου προσωπικά θεωρώ έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες ως τραγουδιστής, εδώ συνειδητά “αυτό-περιορίζεται” προκειμένου να πατάει καλύτερα στην μουσική που είναι γρήγορα δομημένη. Highlights του δίσκου αναμφίβολα αποτελούν τα “Time” και “The Voice From Within” θυμίζοντας τους Σουηδούς TAD MOROSE. Κλείνουν ωραία τον δίσκο με μια ωραία μπαλάντα το “Stargate”, θυμίζοντας παλιές καλές Rock n’ Roll εποχές.
Για άλλη μια φορά, καλή και πάνω από όλα εκτιμούμενη η δισκογραφική προσπάθεια των DIVINER αλλά και του Γιάννη ως σύνολο! Θεωρώ ότι δεν θα είναι παράτολμο να «σκοτεινιάσουν» λίγο τον ήχο τους και να αφαιρέσουν ίσως λίγο αυτό τον πλαστικό ήχο στις κιθάρες στην επόμενη δουλειά τους, δοκιμάζοντας μια πιο συμπαγή παράγωγη με πιο mid tempo ρυθμούς. Απλά έχω την περιέργεια στο πώς θα ήταν… εσείς;;;
6,5/10
Νίκος Μαθιόπουλος
Νομίζω τους αδικεις λίγο. Συγκριτικά με το προηγούμενο fallen empire που για μένα ένα ένα αψεγάδιαστο διαμάντι του heavy power ήχου με σχεδον τελειες συνθεσεις, εδώ είναι ελαφρώς πιο μέτριες οι συνθέσεις. Ίσως γιατί επομιστηκε ο Γιάννης τις συνθέσεις σε αντίθεση με το προηγούμενο που ήταν ο ογκόλιθους Θύμιος Κρίκος μαζι του. Θα προτιμούσα περισσότερο γρήγορες ταχύτητες (βλέπε seven gates απ το πρώτο) παρά mid tempo καθώς είναι πιο heavy από speed-power.
Αγαπητέ Τόλη σεβαστή η άποψη σου και σε ευχαριστω, απλά το προηγούμενο τους μου άρεσε περισσότερο. Όπως έγραψα στην κριτική μου, χάνει ποντους αυτο το άλμπουμ γιατί η παραγωγη του είναι κάπως πλαστική, με αποτέλεσμα να γίνεται λίγο μονότονο.