Χρονολογία: 2021
Συνολική Διάρκεια: 79:30
Εταιρεία: Napalm Records
Συνεπείς δισκογραφικά από το 1996, οι Γερμανοί κυκλοφόρησαν το «The Divine Horsemen», το οποίο αποτελεί τον δωδέκατο ολοκληρωμένο δίσκο τους. Κι όταν λένε «ολοκληρωμένο» κυριολεκτούν στο έπακρο, μιας και η τελευταία τους δουλειά είναι διπλό cd με σχεδόν 80 λεπτά διάρκεια!
Οι DIE APOKALYPTISCHEN REITER από τότε που άρχισα να τους παρακολουθώ στο «All You Need Is Love» του 2000, ποτέ δεν έμειναν στάσιμοι σε ένα είδος μουσικής. Μέσα στον ίδιο δίσκο υπήρχαν στοιχεία σχεδόν απ’ όλα τα είδη, πράγμα το οποίο συμβαίνει κι εδώ. Black metal, Death Metal, Extreme Metal, πιάνο, μπαλάντες, pop/rock, Progressive, Alternative Rock, συμφωνικά μέρη, Ambient κι ένας έντονος χαβαλές διάχυτος στην ατμόσφαιρα. Σαν να παραγγέλνεις πιτόγυρο και να λες: «βάλε ρε μάστορα και μαρούλι, βάλε και σαλάτα κηπουρού με λίγη πάπρικα» ή σαν τη Βουγιουκλάκη να λέει: «βάλε κυρ Στέφανε απ’ αυτό, βάλε κι από κείνο, βάλε και σοκολατίτσες για τα παιδιά , βάλε και 3 μπουκάλια κρασί, βάλε και γάλα, βάλε και μπύρες! Θα το κάψουμε κυρ Στέφανε απόψε, ναι, θα το κάψουμε!»…
Το άλμπουμ ξεκινάει με το «Tiki», μια tribal καρικατούρα του Ratamahatta των SEPULTURA, συνεχίζει με ολιγόλεπτο Death metal Γ’ διαλογής και φτάνει στο πρώτο μεγάλο σε έκταση τραγούδι του δίσκου, το εννιάλεπτο «Inca», μια πειραματική σύνθεση στα όρια του Ambient. To «Nachtblume» (Νυχτολούλουδο) που ακολουθεί είναι ένα καλό δείγμα Σκανδιναβικού παγωμένου Black Metal, το οποίο όμως μένει ανολοκλήρωτο για να αντικατασταθεί από το mid tempo Black του «Aletheia» («αλητεία» το προφέρουν και δε θα διαφωνήσω καθόλου..). Στη συνέχεια περνάμε στο δωδεκάλεπτο «Duir», στην πρώτη μισή σύνθεση του οποίου ακούγεται ένα πιάνο με κάποιους εμβόλιμους ήχους, ενώ εξελίσσεται σε ένα post rock κρεσέντο.
Η ψυχεδέλεια των 60’s κάνει την εμφάνισή της και τα νεύρα μου γίνονται κρόσσια στο δεκάλεπτο «Uelewa» που ακολουθεί, με μια αναπάντεχη αλλαγή σε SLIPKNOT αισθητική -αν κι όχι καλοδεχούμενη- για να φτάσουμε σε άλλη μία μακροσκελή ψυχεδελική σύνθεση το «Simbi Makya», όπου το ντελίριο του Hammond αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα. Στο «Akhi» παραλίγο να βαρέσω παλαμάκια με το ανατολίτικο tempo του και τους αυτοσχεδιασμούς του, ενώ το τελείωμα στο «Eg On Kar» με ταξίδεψε προς Sky Valley μεριά, δίνοντας τέλος στο ταξίδι των Θεϊκών Καβαλάρηδων.
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα μέσα του 2020 εν μέσω της παγκόσμιας καραντίνας και οι DIE APOKALYPTISCHEN REITER έγραψαν πάνω από 8 ώρες υλικό, καταλήγοντας τελικά σε αυτά τα 80 λεπτά. Ακούγοντας το «Divine Horsemen» η σκέψη μου πήγε αυτόματα στον ηχολήπτη και στην πόσηδουλειά έριξε για να συγκεράσει τόσα πολλά είδη μουσικής και να παρουσιάσει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Αλλού τα κατάφερε, αλλού όμως όχι, πράγμα λογικό. Δεν υπάρχει, παραδόξως, κάποιο hit και φυσικά δεν μένει σχεδόν τίποτα στο μυαλό, μετά την ακρόαση του δίσκου. Δεν μπορώ να καταλάβω σε ποιούς μπορεί να απευθύνεται αυτός ο δίσκος, εκτός φυσικά από τα ίδια μέλη του συγκροτήματος και το κατά πόσο αισθάνονται ελεύθεροι να ξεφύγουν από τα όποια όρια έχουν οι ίδιοι θέσει. Τους DIE APOKALYPTISCHEN REITER τους είχα συμπαθήσει για τον χαβαλέ τους και την ανεμελιά τους, προς το παρόν όμως τους έχω αντιπαθήσει, καθώς με κούρασαν υπερβολικά! «Κυρ Στέφανε, άσ’το, θα φάμε τελικά φασολάδα»…
Βαθμολογία: 4/10
Συντάκτης: Δήμος Καραδήμος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: DIE APOKALYPTISCHEN REITER – ΕπίσημηΣελίδα
